23 januari 2011, Van Beresteyn, Veendam
Een matinee in het noorden van het land. Al vroeg in de auto richting Veendam om de mensen aldaar het Canto te laten horen. Bij aankomst bleek dat er iets fout was gegaan met de PR, waardoor er niet zoveel kaarten waren verkocht. Jammer maar helaas. De twee vleugels stonden al op ons te wachten toen we aankwamen. Wel een flinke reis, 2 uur en 15 minuten. Vandaag hadden we Toon onze geluidstechnicus niet nodig, omdat we toneel op toneel speelde (alleen publiek op het podium dicht bij de artiesten, geen publiek verder weg in de zaal). Ook hier ligmatjes van de plaatselijke yogavereniging die op het podium werden neergelegd. Een korte uitleg over de compositie gegeven en wederom ruim 90 minuten gespeeld. het lijkt wel of we steeds meer tijd nodig hebben. Gek, want we nemen ons soms voor om maar wat sneller door te gaan naar de volgende sectie (weet dat Simeon dat ook graag wil) maar er gebeuren toch altijd weer bijzondere dingen. En met dankbaar applaus en twee flessen wijn als bedankje konden we tevreden terugkijken op het Canto in Veendam. Na afloop nog wat cd's verkocht en met mensen gepraat, dan blijkt ook dat elk concert weer zijn verhaal heeft. Het Canto doet zoveel met mensen.
Van de week had ik het er nog met Simeon over, waar nu het succes van Canto ligt. Het blijft onverklaarbaar; je kan het proberen; ik heb het wel eens aan de piano uitgelegd aan het publiek, maar toch is en blijft het fascinerend. Een deel ligt volgens mij in het feit dat het Canto in hetzelfde register speelt en dezelfde speeltechnieken gebruikt als in Chopin. De linkerhand bijvoorbeeld komt rechtstreeks uit de regendruppelprelude (opus 28 nr 15) , nocturne op. 9 no 1, die weer hetzelfde is als het middendeel van de fantaisie impromptu opus 66. De transparantie is uniek in Canto, al zijn andere werken zijn verdicht, op een meer Beethoviaanse stijl. Maar de combinatie van de klank met de multi-interpretabele benadering is uniek. Ik zeg altijd dat Ten Holt de uitvoeringspraktijk weer heeft teruggebracht; met de komst van het modernisme is muziek meer een technische bezigheid geworden dan een fysieke betrokkenheid. Kijk maar eens terug in de tijd; partituren van Bach hebben ook geen enkele articulatie en dynamiek, ook op welk instrument je het speelt is niet vastgelegd door de componist. Bij het Canto heeft de musicus weer zeggenschap over het resultaat, de vrijheid van invulling van het materiaal gecombineerd met de klank van Chopin, de phasingtechnieken van Steve Reich en het uithoudingsvermogen van Terry Riley maakt het Canto tot een meesterlijke onovertroffen compositie, waar je het ook speelt, het blijft een betoverende werking hebben!
Tags: canto ostinato, sandra jeroen van veen
12 januari 2011, DeLaMar, Amsterdam
In het gloednieuwe theatergebouw van Van den Ende speelden we vandaag. En dan nog uitverkocht ook! In de middag gingen we vroeg op pad, voor de files uit richting Amsterdam. Bert had aangeboden chauffeur te willen zijn, dus die kwam ons netje ophalen. En vanavond stond ons een inspannend concert te wachten. Eenmaal aangekomen bij het nieuwe theater, het was zo nieuw dat het pasjessysteem voor de kleedkamers nog niet helemaal foutloos werkte, maar na een paar keer heen en weer lopen toch de goede code in het pasje waardoor we onze kleding konden ophangen. Sandra had een nieuwe jurk mee, een prachtig lichtblauwe avondjurk.
Na het samen inspelen op de vleugels zijn we zijn om en om even naar boven gelopen om te kijken en te luisteren naar de klank in de zaal. Erg hoog, met overal goed zicht en een goed geluid. Tegen de avond eerst samen met de techniek gegeten in het artiestencafe. Het is altijd gek, eerst heb je enorm veel tijd, en dan ineens is het voorbij, moet je snel omkleden en je richting het podium begeven om het concert te geven. Voor aanvang van het concert hebben we beiden een toelichting gegeven over het Canto, het publiek stelt het erg op prijs als je er iets over verteld. Je kunt een uitgebreide toelichting schrijven, maar zo bij de vleugels het een beetje toelicht en in de tijd plaatsen is prettig. En toen begonnen we..... Tijdens het concert kon je een speld horen vallen, ondanks dat er 601 mensen in de zaal zaten en nog een kleine 50 op het podium lagen had je geen moment het gevoel de de muziek door zoveel oren gedeeld werd. Na bijna 100 minuten onafgebroken stilte barstte het applaus los. Iedereen had erg genoten, en toen we beneden cd's gingen verkopen kregen we het ene na het andere compliment. Er gebeurden vanavond ook weer heel speciale dingen. Magisch hoe wij ook na zoveel spelen nog elke keer verrast worden door het Canto. Amsterdam was een warm welkom en we hopen er vaker te spelen!
De volgende dag stond er op de site van DeLaMar een aantal foto's van het concert, voor het eerst zoveel mensen op het podium van de zaal, en buiten in de stromende regen stond zelfs een meisje met een kartonnen bord: Wanted, kaartjes voor 2x Canto Ostinato....
Tags: simeon ten holt, canto ostinato, ligconcert, sandra jeroen, van veen, pianoduo
07-01-2011, Alphen aan den Rijn, Castellum
Het nieuwe jaar zijn we begonnen in Alphen aan den Rijn. Na aankomst in het Theater eerst naar de zaal, kijken wat voor vleugels we hadden. De techniek van het theater was nog bezig met inhangen van de lampen voor het lichtplan en dus tijd voor een kopje koffie. Blijkbaar was er iets met de verwarming, want beneden in de kleedkamers en de artiestenfoyer was het erg warm. Bovendien was er nog een andere voorstelling in een andere zaal waarvoor ze nog aan het repeteren waren in de artiestenfoyer, dus daar konden we even niet terecht. Voor het concert was er een inleiding door iemand anders, dus wel even afgestemd dat wij in ons praatje andere dingen vertelde. Het concert was redelijk bezocht, en we hebben ongeveer 85 minuten gespeeld. Past dus weer niet op een Cd. Als we zo blijven spelen maken we een versie die nooit op een Cd past, altijd op 2 cd's. En het blijft toch jammer dat er niet meer dan 80 minuten aan hoogwaardige audio op een cd past. toch maar mp3 dan? de toekomst zal het leren, misschien was Simeon daar ook wel zijn tijd in vooruit? Waarom was de eerste cd 74 minuten? Omdat de directeur van Sony (Ohga) vond dat de negende symphonie van Beethoven (in de versie uit 1951 van Furtwängler) er helemaal op moest kunnen. Wist u dat we best trots mogen zijn op de cd, het gaatje in het midden is precies de afmeting van een dubbeltje. Later zijn ze echt de grenzen van de techniek gaan verkennen en bleek dat er 80 minuten op een schijf past. Als er nu een nieuwe fan van Canto was, en die was directeur van een groot mediaconcern dan zou die wellicht een geluidsdrager uitvinden van meer dan 90 minuten. Of is Steve Jobs een Canto-fan, en zou hij zo de IPod hebben uitgevonden?....
Tags: simeon ten holt, canto ostinato, ligconcert, sandra jeroen, van veen, pianoduo
21-11-2010, Cultura te Ede
Rond half vijf reden we Ede binnen voor het concert later die avond. Bij binnenkomst eerst de kleding in de riante kleedkamer (met een volle koelkast en feestverlichting...) opgehangen. Dan naar de zaal, Toon en alle andere technici begroeten. Wat een verrassende zaal! Heel erg hoog, en zeshoekig van vorm. Al gauw werd onze aandacht afgeleid door een enorm hoge pieptoon die om de zoveel minuten klonk. We keken al grappig-quasi-beschuldigend naar de techniek, maar het bleek een lift in het gebouw te zijn....gelukkig werd deze 's avonds tijdens het concert stilgezet. Op het podium troffen we twee vleugels, een thuiswedstrijd; een Yamaha C7 en een ingehuurde vleugel een kleinere Kawai. Doordat ze toch een beetje versterkt werden kon het klank verschil, wat best wel veel was (ander merk en ander formaat), door onze technicus Toon worden opgevangen. Na lekker te hebben ingespeeld was het tijd om wat te gaan eten. Een door ons meegebrachte maaltijdsalade zorgde voor een voedzame maaltijd. Mark, een geluidstechnicus die in februari 2011 met ons meegaat, was erbij om eens te kijken en te luisteren wat het concert inhoudt. Na een korte inleiding hebben we in Ede negentig minuten gespeeld. Na afloop uiteraard weer vele vragen en leeglopende luchtbedden. Het blijft een fantastische ervaring om in de kleedkamer na afloop het gesis te horen en je dan te realiseren dat je niet op een camping bent maar in een theater...
Tags: canto ostinato, sandra jeroen van veen
