23 januari 2011, Van Beresteyn, Veendam
Een matinee in het noorden van het land. Al vroeg in de auto richting Veendam om de mensen aldaar het Canto te laten horen. Bij aankomst bleek dat er iets fout was gegaan met de PR, waardoor er niet zoveel kaarten waren verkocht. Jammer maar helaas. De twee vleugels stonden al op ons te wachten toen we aankwamen. Wel een flinke reis, 2 uur en 15 minuten. Vandaag hadden we Toon onze geluidstechnicus niet nodig, omdat we toneel op toneel speelde (alleen publiek op het podium dicht bij de artiesten, geen publiek verder weg in de zaal). Ook hier ligmatjes van de plaatselijke yogavereniging die op het podium werden neergelegd. Een korte uitleg over de compositie gegeven en wederom ruim 90 minuten gespeeld. het lijkt wel of we steeds meer tijd nodig hebben. Gek, want we nemen ons soms voor om maar wat sneller door te gaan naar de volgende sectie (weet dat Simeon dat ook graag wil) maar er gebeuren toch altijd weer bijzondere dingen. En met dankbaar applaus en twee flessen wijn als bedankje konden we tevreden terugkijken op het Canto in Veendam. Na afloop nog wat cd's verkocht en met mensen gepraat, dan blijkt ook dat elk concert weer zijn verhaal heeft. Het Canto doet zoveel met mensen.
Van de week had ik het er nog met Simeon over, waar nu het succes van Canto ligt. Het blijft onverklaarbaar; je kan het proberen; ik heb het wel eens aan de piano uitgelegd aan het publiek, maar toch is en blijft het fascinerend. Een deel ligt volgens mij in het feit dat het Canto in hetzelfde register speelt en dezelfde speeltechnieken gebruikt als in Chopin. De linkerhand bijvoorbeeld komt rechtstreeks uit de regendruppelprelude (opus 28 nr 15) , nocturne op. 9 no 1, die weer hetzelfde is als het middendeel van de fantaisie impromptu opus 66. De transparantie is uniek in Canto, al zijn andere werken zijn verdicht, op een meer Beethoviaanse stijl. Maar de combinatie van de klank met de multi-interpretabele benadering is uniek. Ik zeg altijd dat Ten Holt de uitvoeringspraktijk weer heeft teruggebracht; met de komst van het modernisme is muziek meer een technische bezigheid geworden dan een fysieke betrokkenheid. Kijk maar eens terug in de tijd; partituren van Bach hebben ook geen enkele articulatie en dynamiek, ook op welk instrument je het speelt is niet vastgelegd door de componist. Bij het Canto heeft de musicus weer zeggenschap over het resultaat, de vrijheid van invulling van het materiaal gecombineerd met de klank van Chopin, de phasingtechnieken van Steve Reich en het uithoudingsvermogen van Terry Riley maakt het Canto tot een meesterlijke onovertroffen compositie, waar je het ook speelt, het blijft een betoverende werking hebben!
Tags: canto ostinato, sandra jeroen van veen
21-11-2010, Cultura te Ede
Rond half vijf reden we Ede binnen voor het concert later die avond. Bij binnenkomst eerst de kleding in de riante kleedkamer (met een volle koelkast en feestverlichting...) opgehangen. Dan naar de zaal, Toon en alle andere technici begroeten. Wat een verrassende zaal! Heel erg hoog, en zeshoekig van vorm. Al gauw werd onze aandacht afgeleid door een enorm hoge pieptoon die om de zoveel minuten klonk. We keken al grappig-quasi-beschuldigend naar de techniek, maar het bleek een lift in het gebouw te zijn....gelukkig werd deze 's avonds tijdens het concert stilgezet. Op het podium troffen we twee vleugels, een thuiswedstrijd; een Yamaha C7 en een ingehuurde vleugel een kleinere Kawai. Doordat ze toch een beetje versterkt werden kon het klank verschil, wat best wel veel was (ander merk en ander formaat), door onze technicus Toon worden opgevangen. Na lekker te hebben ingespeeld was het tijd om wat te gaan eten. Een door ons meegebrachte maaltijdsalade zorgde voor een voedzame maaltijd. Mark, een geluidstechnicus die in februari 2011 met ons meegaat, was erbij om eens te kijken en te luisteren wat het concert inhoudt. Na een korte inleiding hebben we in Ede negentig minuten gespeeld. Na afloop uiteraard weer vele vragen en leeglopende luchtbedden. Het blijft een fantastische ervaring om in de kleedkamer na afloop het gesis te horen en je dan te realiseren dat je niet op een camping bent maar in een theater...
Tags: canto ostinato, sandra jeroen van veen
19-10-2010, Parkstadtheater te Heerlen
Wederom een voorstelling met de luxe van twee goede vleugels; een Steinway D en een Yamaha C7. De laatste is een echte thuiswedstrijd, daar we er met veel plezier ook al jaren in de studio een hebben staan. Heerlen was een spannende dag, de eerste keer dat Toon Boland onze geluidsman en Paul Elbertse, de lichttechnicus die het lichtplan heeft geschreven mee waren.
Het was een heerlijk concert, de vleugels klonken door de versterking met een beetje echo lekker ruim, en de de sfeer was erg mooi door het pallet aan kleuren en effecten dat door de voorstelling heen langzaam veranderde. We hebben wederom 80 minuten gespeeld en de tijd leek wel stil te staan. Een reactie van iemand uit het publiek die na afloop vroeg hoe lang we hadden gespeeld: 15 minuten gaan zo voorbij, terwijl we 80 hebben gespeeld. Tijd vervaagt compleet! Er waren meer dan 100 mensen die allemaal konden liggen; het theater had ervoor gezorgd dat alle stoelen uit de zaal waren en er was plek genoeg. Hier en daar viel ook echt iemand in slaap! Met een warm applaus en drie keer terug komen kwam deze geslaagde voorstelling tot een einde. Erna nog cd’s verkocht en de mensen gevraagd wat ze er zo van vonden; iedereen van jong tot oud is erg enthousiast over het concept. Hopelijk volgend jaar weer. Tags: canto ostinato, sandra jeroen van veen
Zondag 3 oktober 2010,
Vandaag was het de beurt aan het Theater de Tamboer in Hoogeveen. Voorafgaand aan het concert een toelichting gegeven over Canto Ostinato en Simeon ten Holt. Er waren ongeveer 40 belangstellenden voor de lezing die aandachtig luisterden en ik heb ook een aantal vragen beantwoord. Erna snel omgekleed voor de voorstelling, de setting was twee vleugels (Yamaha C7 en C5) die iets uit elkaar werden gezet zodat mensen ook onder de instrumenten konden liggen en zelfs tussen de twee vleugels in. Na een korte toelichting begonnen we met het concert. We zaten er goed in, nu zelfs een versie van maarliefst 95 minuten! Bij een regulier concert geniet het publiek zichtbaar, bij onze ligconcerten zelfs hier en daar hoorbaar! Na een daverend applaus en bloemen nog vele vragen beantwoord, complimenten in ontvangst genomen en veel enthousiaste reacties van mensen gehoord. Op naar de volgende plaats, het spelen van Canto blijft bijzonder, altijd zo anders.
Vandaag ook een lovende recensie in het Dagblad van het Noorden door Jo van Schaik.Tags: canto ostinato, sandra jeroen van veen
